Strona Jakuba Śledzia

Nagłówek 1 


	 Przejdz na Koniec 
	 Przejdz na Środek 

Samotność - cóż po ludziach, czym śpiewak dla ludzi? 


Gdzie człowiek, co z mej pieśni całą myśl wysłucha,

Obejmie okiem wszystkie promienie jej ducha?


Nieszczęsny, kto dla ludzi głos i język trudzi:


Język kłamie głosowi, a głos myślom kłamie;


Myśl z duszy leci bystro, nim się w słowach złamie,


A słowa myśl pochłoną i tak drżą nad myślą,


Jak ziemia nad połkniętą, niewidzialną rzeką.


Z drżenia ziemi czyż ludzie głąb nurtów dociek,


    Gdzie pędzi, czy się domyślą? 


    

    

    
Nagłówek 2 

    	
	Uczucie krąży w duszy, rozpala się, żarzy,


Jak krew po swych głębokich, niewidomych cieśniach;


Ile krwi tylko ludzie widzą w mojej twarzy,


Tyle tylko z mych uczuć dostrzegą w mych pieśniach,

    

    

    
	
Nagłówek 3

    	Pieśni ma, tyś jest gwiazdą za granicą świata!


I wzrok ziemski, do ciebie wysłany za gońca,


Choć szklanne weźmie skrzydła, ciebie nie dolata,


Tylko o twoję mleczną drogę się uderzy;


    Domyśla się, że to słońca,


    Lecz ich nie zliczy, nie zmierzy.


        

			 Przejdz na początek 
				 Przejdz na Koniec 
    

    
	
Nagłówek 4

    	Wam, pieśni, ludzkie oczy, uszy niepotrzebne; -


    Płyńcie w duszy mej wnętrznościach,


    Świećcie na jej wysokościach,


Jak strumienie podziemne, jak gwiazdy nadniebne. 

        

    

    
	
Nagłówek 5


Ty Boże, ty naturo! dajcie posłuchanie. -


Godna to was muzyka i godne śpiewanie. -


                Ja mistrz!


            Ja mistrz wyciągam dłonie!


    Wyciągam aż w niebiosa i kładę me dłonie


Na gwiazdach jak na szklannych harmoniki kręgach.


        To nagłym, to wolnym ruchem,


        Kręcę gwiazdy moim duchem.


    Milijon tonów płynie; w tonów milijonie


    Każdy ton ja dobyłem, wiem o każdym tonie;


    Zgadzam je, dzielę i łączę,


    I w tęcze, i w akordy, i we strofy plączę,


Rozlewam je we dźwiękach i w błyskawic wstęgach. 

        

    

    
	
Nagłówek 6 
Odjąłem ręce, wzniosłem nad świata krawędzie,


I kręgi harmoniki wstrzymały się w pędzie.


        Sam śpiewam, słyszę me śpiewy -


        Długie, przeciągłe jak wichru powiewy,


        Przewiewają ludzkiego rodu całe tonie,


        Jęczą żalem, ryczą burzą,


        I wieki im głucho wtórzą;


A każdy dźwięk ten razem gra i płonie,


        Mam go w uchu, mam go w oku,


        Jak wiatr, gdy fale kołysze,


        Po świstach lot jego słyszę,


        Widzę go w szacie obłoku.

	 Przejdz na początek 
		 Przejdz na Środek 
 
 Przejdz do poprzedniej strony